Virüsle beraber kısıtlandık elbette..Yapamadıklarımız, engellenmişlik hissimiz, kaygılarımız, korkularımız, öfkemiz açığa çıktı.

Ama düşünürsek biraz geçmişi..Bitmeyen ziyaretler, ziyafetler, koşulması gereken pek çok iş, trafik stresi, hayat telaşı içindeydik.Sanal arkadaşlı?lar, 'slm-nbr' ile kısaltılmış msjlar, emojisiz ifade edilemeyen duygular.Aslında ne de çok ihmal ettik kendimizi..

Öncelikle şunu bilelim kii bu süreçte yaşanan duyguların hepsi normal.Önemli olan duygumuzun tespiti-kabullenilmesi ve yönetilmesi.

Virüste bir süre sonra bitecek.Tıpkı geçmişte bizi kaygılandıran, korkutan, öfkelendiren, sevindiren ve bir gün biten herşey gibi..

Şu süreçteki kaygıdan kaçmamız mümkün değil.Ancak sürekli vaka sayılarını  takip etmekten,sürekli haber kanalı izlemekten, arkadaşlarımızın kaygısını artıracak söylemlerden uzak durabiliriz mesela..Onlarla bu süreçte neler yapamadıgımızı degil, neler yaptıgımızı konuşabiliriz.

Var olan sıkıntılı süreci fırsata çevirip; kimseye sarılamadıgımız bu dönemde kendimize daha sıkı sarılıp, ona iyi bakabiliriz.Unutmayalım ki zihinsel iyilik hali fizyolojimizi de iyileştirmektedir.

Geçmişte kısa watsapp mesajları ile selamladıklarımıza; ona dair ne hissettiğimizi uzun bir maille ya da mesajla ifade edebiliriz.

Hiç başlayamadıgımız kitaba, yazmak istediğimiz masala, çizmek istediğimiz resme, yapmak istediğimiz yemeğe odaklanabiliriz.

Beyin mükemmel bir organ değildir bence..Bir mataryel verirsen üretir.Vermezsen sorun üretir.Önce adı can sıkıntısı olur, sonrası, anksiyete, depresyon..

O yüzden; tam da anı yaşamak için; kendinle kalmak için vakit bulmuşken;

EVİNDE KAL, KENDİNLE KAL, MUTLU KAL#hayat eve sığar#

Psk.Hale Güler